اردیبهشت اول

شاید این اولین سالی باشد که همه ی ماه ها را با اسم هایشان حس میکنم. مثل همین اردیبهشت که هیچ وقت مثل امسال روزهایش را ندیده بودم. اردیبهشت امسال اولین اردیبهشتی بود که یادم است ، مثل بقیه ی ماه ها ، انگار تا قبل از این هیچ کدام از این ماه ها در زندگی ام وجود نداشته اند. اردیبهشت مخلوطی از زرد و نارنجی رنگ پریده مایل به لیمویی کمرنگ بود و اصلا یادم نمی اید اردیبهشت ها یا ماه های دیگر سال های قبل چطور بودند و در انها چکار میکردم ، انگار این اولین سالی ست که متولد شده ام و انقدر همه چیز برایم جدید اند که حافظه ام تمام گذشته اش را دور ریخته و مدام دارد چیزهای جدید را به سرعت میبلعد. صبح با اس ام اس فرنوش بیدار شدم و فهمیدم خواب مانده ام . به خواب ماندن ام تا ظهر ادامه دادم و ظهر که به مدرسه رفتم فهمیدم امروز ماه رمضان شروع شده. قومی گرسنه و رنگ پریده به چشم های پف کرده ام زل زده بودند و من مدام تغییر رفتارشان بر اثر تهی بودن معده و نرسیدن گلوکز به مغزشان را تحلیل میکردم. بعد کلی حرف زدیم و الکی خندیدیم و فرنوش و مریم گفتند چندین روز است خنده هایم هیستیریک و عصبی شده و انگار دارم از حرص میخندم و صورتم تهی تر از قبل شده. گفتم بخاطر پیوستگی خستگی و فشار درس است و وقتی پیچاندمشان به یاد حرف حاجی پور افتادم که : استرس سیاه چاله های مغز را رو به گذشته باز میکند . بعدتر فکر کردم چقدر دنبال دلیل میگردم این روزها و چقدر خسته ام. گرچه حرف های هیچ کدامشان به هیچ جایم هم نیست. امتحان های درس های اختصاصی را به سختی به منی که جلوی اولین ردیف وسط و جلوی مراقب ها مینشینم میرسانند. طی سه مرحله ی نوشتن روی دستمال کاغذی ، رد شدن از جلوی صندلی من هنگام خروج و گذاشتن دستمال روی دسته ی صندلی ام و سرانجام به سختی زیر نگاه ها به دستمال نگاه کردن و نوشتن جواب ها توسط من . تقسیم کار کرده اند و هرامتحان را یکیشان میرساند تا شهریور اسیر نباشم و بعد از کنکور رها شوم (احتمال غیر قابل پیش بینی). ریاضی را فرنوش و زکیه رساندند و شیمی را گرج . بعد از شیمی با گرج و گوشی جدیدم انقدر خندیدیم که بالا اوردن را حس کردم و بعد از تهی شدن از اعماق وجود و درد گرفتن فک از شدت خنده های الکی کنار الاچیق پهن شدیم و فکر کردم که چقدر از دنیای بچه های دیگر دورم و انگار هیچ چیز از 18ساله بودن نمیدانم. بعدتر که شب شد فکر کردم کاش همیشه یک دوربین همراهم بود و از تمام جاهایی که در انها کاری کردم یا وقت گذراندم عکس میگرفتم. نمیخواهم بعد از الزایمر هیچ چیزی از گذشته نداشته باشم و از ان گذشته از جاهایی که میروم و طول میکشد تا یادم بیاید قبلا اینجا بودم هم بدم امده . با ان دوربین و دوره ی عکس هایش همه ی مسیرهای طی شده ام را به وضوح میبینم و مدام یادم می اید که هرگوشه ی زندگی ام کجا ها تلف شده و نمیدانم این اوضاع را بهتر میکند یا بدتر. شب که امدم یکی از بچه های اکیپ 8نفره ی سالها قبل پیام داده بود که اشتی کنیم و امسال را اینطور تمام نکنیم. بعد از قهری مسخره که خودش را نشان داده بود حالم ازش بهم میخورد و اصلا هم نمیخواستم در روند دور بودن ازش تغییری ایجاد شود. بعد دیدم که با قبول نکردن حرفش ، حرف هایشان درباره ی غرور و خود چس کردنم را تایید کرده ام و از طرف دیگر اصلا از ارتباط با او خوشم نمی اید. با به درک گفتنی جوابش را بد دادم و تمام شد اما بعدش فکر کردم که چقدر این اتفاق قرار است تکرار شود. ادم هایی مدام وارد زندگی ام میشوند و با خواست من و یا عدم میل ام خارج میشوند و من مدام باید بین اینهمه ادمی که هیچ کدام تمام معیارهای ذهنی ام را ندارند به تحمل بنشینم. این سال ها مدام دارم ادم های جدید را به زندگی ام وارد و سپس با نفرت حذف میکنم و بعد از هر حذف فکر میکنم که چقدر دارد بیهوده دیر میشود و هیچ کدام قرار نیست ادم هایی که میخواهم دور و برم داشته باشم باشند. صاد میگوید این خوب است و حداقل ادم هایی که دورم مانده اند ادم حسابی اند اما این ادم حسابی بودنشان وقتی معیارهایم را ندارند چه فرقی دارد دیگر؟ اما توقعات ارمانی ام را باید دور بریزم و با دوستانم کنار بیایم و امیدوار باشم روزی بتوانم رباتی سفارش بدهم که با تمام معیارهایم بهترین رفیقم شود و مطمئنم یکی از اصلی ترین ویژگی هایش این است که وقتی حوصله ندارم غیب شود و به پروپایم نپیچد و پیاده روی را هم دوست داشته باشد.
کمی قبل تر از تمام این ها که مدام صدای ان الانسان لفی خسر رادیو چهرازی در ذهنم تکرار میشد یک دفعه قبل و بعد جمله اش به ان اضافه شد. یادم نیست که خودم از اطلاعات دوره ی دبستانم استفاده کردم یا از بیرون مغزم کسی برایم خواندشان ، اما انقدر کنجکاو شده بودم که برای اولین بار در عمرم تفسیر قران ها مرا به خود کشاندند. تفسیر نمونه و المیزان را خواندم و انقدر برایم جالب شد که تا چندروز به جای همایون کسی در مغزم میخواند : والعصر . ان الانسان لفی خسر ، الا الذین امنو ! از بین فک زدن های زیاد و تفاسیر مختلفش روی یکی خیلی فکر کردم. و مثل او گفتم که اگر عصر پایان روز و زمان جابجایی خورشید و ماه بالای سرمان باشد و این والعصر قسم به گذشت زمان باشد ، واقعا هم در زیانیم ، دقیقا مثل بک گرند تمام افکارم که زمان میگذرد و من مدام در خسرانم . از الا الذین امنو گفتنش قضیه دینی شد و زیاد هضمش نکردم اما این جزو بهترین ایجاز های ممکن برای جمع بندی افکار تلقی میشد که تمام بیهودگی های حاصل از تفکرات روزمره ام را در خلاصه ترین و مستقل ترین حالت جمع کند و راحت بگوید : والعصر ان الانسان لفی خسر . بعدتر مدام تر فکر کردم و دیدم چقدر حافظه ام تحلیل رفته . هرچیزی را فراموش میکنم و در مواجهه با هر چیزی کودکی را میمانم که برای اولین بار با ان مواجه شده . به اندازه ی همان کودک هم درکی از اینده ندارم و مدام از اسمان میپرسم که چه خواهد شد. مدام میخواهم به خودم ثابت کنم که به اینده فکر میکنم و گذشته دیگر برایم اهمیت ندارد اما مبهم بودن اینده و شفافیت گذشته که ان را سرشار از روابط علّی و معلولی میسازد که مرا برای فکر کردن به سمت خود میکشانند کرده ، وادارم میکنند باز هم بیخیال حدس زدن اینده شوم و در گذشته غرق. تنها امتیاز مثبتی که 18 سالگی دارد بزرگ شدن است و بقیه ی جوانب ان افتضاح است. 18 سالگی گیج و نامعلوم است و مدام باید فکر کرد که حالا چه میشود؟ از فحش دادن به سیستم افتضاح اموزش و پرورش خسته شده ام و گره خوردن تمام اینده ام به این کنکور لعنتی و این در قید و بند بودن به جنون میرساندم و هربار باز هم به این میرسم که چاره ای ندارم و باید حداقل زود و خوب تمامش کنم. کاش کنار مغزم ضبط صوتی کار گذاشته بودند که افکارم را ثبت میکرد ، چون مدام دارد یادم میرود دارم به چه فکر میکنم و چکار میکنم و چطور دارم بزرگ میشوم. مطمئنن هیچ خاطره ای از این روزها برای دوران پیری ام به یادم نخواهد ماند. با این روند ، من هیچ چیزی ندارم تا برای نوه هایم تعریف کنم.

یادداشت 2

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

یادداشت 1

این خستگی ها تا کجای بی راهه های اینده مرا همراه خواهند بود؟

منِ سرشار از دل افگاری های طبقه بندی نشده ، سخت در انتظار تغییر دست و پا میزنم و هیچ جز انتظار از مردمک های تهی ام اویزان نیست.

به همان اندازه ای که از ننوشتن تمام تغییرات سال های گذشته پشیمانم ، از ثبت این روزها برای اینده نیز شرمسارم ؛ این روزها اندوخته ای خوب برای فردا ندارند اما این بشر نسیان گر باید به یاد بیاورد تمام تهی وشی هایش را.

استاد سیاه چرده ی کلاس های شعر جشنواره خارزمی روزی بی مقدمه به من گفت : «شوریده» ! از آن روز در تمام اوقات پریشانی و انزوایم از خود میپرسم ان مرد چگونه در ان شعر های رنگینِ ان روزهای من ، منِ امروزِ افگار را پیش بینی کرده بود؟ و ایا من هم روزی از روی طرز فوت کردن قاصدک های کسی میتوانم براورده نشدن برباد رفته هایش را حدس بزنم؟  الان که در قرائت خانه ی مدرسه تمام دیوار ها به چشم هایم فشار می اورند و مغزم را له کرده اند به تمام فرار های گذشته ام می اندیشم . من اینده نگر ترین زندانی گذشته هایی هستم که میتوان ماه ها روبرویش نشست و گفت : انَّ الانسان لفی خُسر .

کاش بشر روزی مثل من بنشیند به تمام فکر کرده هایش دوباره فکر کند ، از واکاوی جنون بگیرد و بعد از ان هرگز فکر نکند . این فکر کردن ها روح مرا پلاسیده کرده . آنقدر که وسط خنده هایم عمو زل میزند به چشم هایم و میگوید : «پیر شدی» ! پیرشدن در هجده سالگی چیز افتخار امیزی نیست و باور کردنش را ننگ میدانم ، اما قطع شدن قهقهه هایم در اوج را حداقل در این روزها دوست ندارم.

بدترین ایهام سال های اخیر را چند دقیقه ی پیش تجربه کردم ، وقتی بی هدف گوشه ی اتاق ایستادم و در حین مقایسه ی دیوار روبرو با دید بدون عینک و با عینک ، مغز متعجبم از دید تار چشم ها گفت : «دیگه واقعا نمیبینمت» !

دارم بر خلاف میلم خود را مجبور به نوشتن میکنم و این کلمه های زوری به تمام روانشناس های دنیا فحش میدهند و مرا تخلیه که نه ، خسته تر میکنند .

این خط ها را برای خودِ فردایم مینویسم و فکر میکنم اگر روند تغییر در من بی خبر متوقف شده باشد و فردا منِ متفاوتی این ها را نخواند چه؟ این یاوه گوی شوریده نباید این طور بماند ، باید بهتر از امروز برگردد ، باید بهتر از امروز برگردد و این خط ها را پاک کند.

(طول میکشد تا باور کنم نخواهم دید).

نامه ی اول

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

بیست و پنج و نیم

ر اولین نفری بود که حدس زد . دلیل سردرد های مداوم و حالت تهوع عجیبم را به خیره شدن هایم به میز های دوتا آنطرف تر ربط داد و گفت نکنه چشمات ضعیف شده؟ دو روز افسردگی را به جای فکر با ازمایش گذراندم ؛ از کتاب جلوی چشمم تا کتاب های دور و پنجره های کدر و همه و همه را دقیق تر از هرروز دیدم و با هربار خیره شدن به بافت های ریز کاغذ تاکید کردم که : نه مثل قبل میبینم که عوض نشده .

از دوم راهنمایی که به عینک های بدون شماره رو اورده بودم و ارزویم ضعیف شدن وسعت دیدم بود درس عبرت هایم را جمع کردم و با حساب سرانگشتی تعداد عینک های بی شماره ای که کهنه شدند و چشم پزشک هایی که با ناامیدی مطلقم رهایم کرده بودند ، تصمیم گرفتم به خود امید واهی ندهم. اما باز هم به قصد حداقل تلاشی برای رهایی از درد شقیقه ها و در نهایت گرفتن عینک بی شماره ی الکی دیگری ، راهی شدم.

چشم پزشک چاق با سیبیل پر هیبتش در ارمانی ترین شمایل یک راننده ی کامیون روی بالشتک گل گلی روی صندلی اش نشسته بود و انگار عینک نوک بینی اش تمام دنیا را برایش اسلوموشن میکرد . آنقدر ارام برگه های دفترچه ی بیمه را از هم باز کرد که گویی این گلبرگ های لطیف به دست های زبر او فحش های رکیک خواهند داد. زیرچانه ی مقنعه ام را مرز بین چانه و عرض پایینی مستطیل دستگاه معاینه قرار دادم و درست زمانی که از عدم برخورد پوستم با جایی از دستگاه که پوست حداقل نصف ادم هایی که فکر میکردند سردردشان بخاطر ضعف قدرت بینایی شان است پیروز و خرسند بودم راننده کامیون دکترنما گفت : پیشونیتو بچسبون به میله ی بالا . و حتی اگر زیر سیبیل های ضمختش لبخندی فاتحانه به لب داشته هم من نمیتوانستم ببینمش. خط های شعاعی سبزرنگ وسط صفحه ی کوچک سیاه رو به چشم هایم چپ و راست و تار و واضح شد و دستگاه کدر از سمت چپش تکه کاغذی بالا اورد. در ادامه ی جملات مادرم مبنی بر کنکوری بودن دخترکش از زیر سیبیل هایش گفت برای مطالعه مشکلی ندارم و در دیدن دور دست ها چشم هایم کمی کم کاری خواهند کرد. من در میان تمام خونسردی ناشی از ناامیدی ام هرلحظه کنجکاو تر میشدم و ناگهان بعد از شنیدن شماره ی ضعف چشم هایم ، انعکاس درخشش چشم هایم را در دیوار رنگ کرده ی کدر مطب راننده حس کردم . احساس پیروزی در ناامید ترین حالت بعد از شکست های متوالی از نادر ترین متغیر های ادرنالین زیر پوستم است که وقتی چراغ پشت صفحه ی آن سوی اتاق روشن شد تا جهت E های کج و کوله را بگویم به اوج خود رسید . تلاشی ک برای اولین بار توسط چشمانم برای دیدن E های ریز ردیف آخری انجام میشد تعجب اور ترین حس دوسال اخیرم بود و درست زمانی که دست های دکتر کامیونی شیشه ی گرد دور زرد را جلوی چشمم گرفت و Eهای تار ناگهان واضح شدند اعجاب اور ترین پدیده ی زندگی ام را تجربه کردم و آن جادوی شگفت انگیز تاریخ لرزه ای عجیب را بر بدنم تحمیل کرد. صدای سرشار از اعجاب و تغییرم را آن ها به معمولی ترین شکل به صورت جمله ی «عع واضح شد» شنیدند و کوچکترین ذره ای از تعجب مغز دخترک نسبت به تغییر کارکرد چشم هایش پس از هجده سال خورشیدی را حس نکردند . از سر تحلیل روحیات دکتر فربه و بخشش عدم ادراک او به دلیل عادی شدن صحنه ی رو به رویش پس از سال ها از پشت عینک سر بینی و سیبیل دیدنِ دخترکان 18 ساله ی واخورده گذشتم و در حین تکرار جمله ی مقدس « نیم بیست و پنج » به عینک فروشی همیشگی سرازیر شدم با این تغییر که میدانستم این بار شیشه های بدون شماره ی ضد اشعه اش را نمیخرم . مرد عینک فروشی که هیچ گاه موفق به تعیین سن و سالش از روی چهره ی ساختگی اش نشدم مدام تعریف هایی الکی از جنس های جدیدش میکرد و مغز من در جوابش مدام جملاتی الکی تر را به جای او به من تحویل میداد . مدام قیافه ی سال قبلش که هنگام گرفتن سفارش عینکم مو سپید و روز بعد هنگام تحویل مو سیاه بود را با امروزِ جوگندمی اش مقایسه میکردم و بعد با امتحان نصف عینک های پیشنهادی اش نتیجه گرفتم که شماره دار شدن چشم هایم در نظریه ی پیشین «هیچ عینکی به من نمیاد» تغییری ایجاد نکرده و تا صبح هم این امتحان کردن ها نتیجه بخش نخواهد بود ، پس از روی رنگ داخلی یکی از عینک ها که با روی آن فرق میکرد آن را انتخاب کردم و امروز صبح که برای ر روش انتخابم را تشریح میکردم یادم افتاد تمام عینک های بدون شماره ی گذشته ام نیز پیشینه ای مشابه دارند ، از ری بن سیاهی که به خاطر طرح های قسمت داخلی دسته اش انتخابش کرده بودم تا عینک بد شکلی که بخاطر انتهای بنفش کوچکش در بخشی که پشت گوشم قرار میگرفت ، هیچ کدام نه با دماغ بد هیبتم کنار می امدند و نه مد سال بودند و نه ویژگی ای که باعث انتخابشان شده بود در معرض چشم سایرینی جز خودم قرار داشت . اما باز هم تغییری در احساس انتظار بی دریغم در حاضر شدنش و دیدن دوباره ی منظره ی پشت دایره ی دور زرد و شگفتی مهیبش ایجاد نکرد . امشب فردای دیروزی ست که عینک حاضر شده در انتظار ملاقات من است و در هنگام اسارت من در مدرسه هیچ کسی برای وصال او و من تلاشی نکرده ، اما من روزی ، شاید فردا ، به او خواهم گفت که تمام مدت اسارتم در اندیشه ی او سپری شده و هیچ چیز پس از رسیدن به خانه و دیدن جای هنوز خالی او مرا شاد نخواهد کرد .

یک روزی هست که از تمام افکار و دغدغه ها و تظاهر هایم فاصله گرفته ام و به بهانه ی تو به خیلی چیزها فکر نمیکنم ، شاید روزی آنقدر عادی شوی که یادم برود شبی در انتظارت چقد شبیه فرار بود ، اما برای همین با تمام خستگی امروزم دارم این ها را برایت مینویسم و میخواهم بگویم چقدر از تو ممنونم چشم کمکی ام ، برای حس عجیب تغییر وسعت دیدی عادی و تکراری پس از 18 سال ، و برای یک روز خیالپردازی کمتر.

در انتظار تغییر

این ها روزهایی نیستند که برای آینده ام آرزو کرده باشم ! این خستگی های اویزان از مردمک های تهی ام زانو هایم را خم میکنند و من از این نقطه ی میخ شده به زمینی تا ابد ساکن تکان نمیخورم ، تا زمان های کوچ .

الآن که این خط ها را میخوانی تو منِ دیگری هستی ، این منی که این ها را مینویسد منی نیست که بعدها بخواهد بخواندشان و بدش هم نیاید ، من امروز در تغییر گیر کرده ام و امروز در اندیشه ی اروزهای فردایی هستم که روزی خود به خاطره ها میپیوندند. من در اعماق وجودم چیزی را یافته ام که توان توصیف خود و همزمان خیلی چیزهای دیگر را از من گرفته است . این منِ لبریز از تناقض در احساسات پراکنده ی خود پوچ مانده و امروز از دیروز بسیار غمگین ترم. افتاب از من دور است و این نورهای پهن شده روی تنم مرا روشن نمیکند .  من جایی میان فراموش کردنت و اعتراف به دوست داشتن ات گیر کرده ام و اصرار میکنم که دلتنگ نیستم . امروز فرداهای موهوم مرا در خود حل کرده و در این گذر شتابان زمان من سرشار از ابدیت و له شده از زنجیر در میان کابوس هایم سرگیجه میگیرم . همین امروز از ارزوهای برباد رفته ی اینده ام فرار میکنم..